ماشين‌هاي اداري فرزين

صدام توی سکوتت محو میشه
غرق میشه تو سیاهیت ابرِ تیره

نفسهام ساحلو باور ندارن
میگن دریا به سوی مرگ میره

چرا باور ندارم داری میری
بازم غرق امید واهیم من

سکوتت از رضایت نیست می‌دونم
همیشه عاشقِ گمراهیم من

×××
همین آرامشِ گنگِ نگاهت
سیاست‌های پنهون لای حرفات

داره میگه تو خیلی دوری از من
داره میگه دروغین بودم همرات

×××
دل تو رفتنی بوده همیشه
با کوله‌باری که رو شونه‌هاشه

تن من خسته از موندن تو برزخ
شاید دنیا مجالِ غصّه باشه

شاید دیروز ما با هم نبودیم
تموم خاطره‌هامون دروغن

شاید اشکایِ تو بارون نمیشد
ببنده راهِ رفتن رو به رو من

×××
ولی امروز چشمای غریبت
نمی‌بینه تو دنیام جای موندن

سکوتت رو سرم فریاد میشه
عذابِ این غریبی واسه‌ی من

                                                                                    بهمن 1393