ماشين‌هاي اداري فرزين

گلوم مونده زیرِ وزنِ سکوتم

چشام اندازه‌ی دریا می‌بارن

آخه وقتی یه دنیا دوری از من
منو دردا به زانو در میارن

بگم از صبحی که شوقی ندارم
یا شب‌هایی که چش بسته بیدارم

توو زندونی که روزی خونه بوده
باید که سر روی زانو بذارم

×××
من از مردونگی اینو می‌فهمم
که باید رو سرم دنیا خراب شه

زیر سنگینی امّا جون ندم باز
همه رویام بازم نقشِ بر آب شه

به دنیا اومدیم حسرت بچینیم
سقوط و هی ببینم و ببینیم

بگیرن عشق و اسم و راهمونو
مثه خار و خسی صحرانشینیم

×××
تو با صدتا دلیل و نقشه رفتی
همه سعیِت به این بود باورم شه

برامون جز جدایی راهی نیست و
وجودم باید از فردات کم شه

می‌دونم قلبِ تو اینجا نبوده

واسه اینه که خیلی زود بریدی

آخه روزای خوبم خیلی کم بود
می‌خواستم موندنی شی که پریدی

                                                            آبان 1394